نذر كننده، خود ميت و تقرب به او باشد قطعاً چنين نذرى جايز نيست، امّا اگر قصد او خداوند متعال باشد ولى نفع آن به شكلى به انسانها برسد و ثوابش به ميّت مورد نظر هديه شود، نه تنها جايز است بلكه وفا به اين نذر واجب مى باشد.[1]

2. «عزّامى» نيز در كتاب « فرقان القرآن» آورده است:«...اگر كسى در مورد انگيزه مسلمانان از نذر و قربانى براى انبياء و صالحين تحقيق كند، به اين نتيجه خواهد رسيد كه انگيزه اى جز صدقه دادن از طرف آنها و اهداء ثواب آن به روح اموات ندارند. اجماع اهل سنت بر آن است كه صدقه انسانهاى زنده به اموات مى رسد و به حال آنها مفيد است. رواياتى كه در اين زمينه وجود دارد، صحيحه و مشهوره است.[2]

ابو داود با سندى از ميمونه نقل مى كند كه: پدرم از پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)پرسيد:يا رسول اللّه! من نذر كرده ام چنانچه خداوند به من پسرى عطا كرد، چند گوسفند در منطقه «بوانه» ذبح كنم، او مى گويد: من درست متوجه نشدم، امّا ميمونه از 50 گوسفند سخن مى گفت.

پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)فرمودند: آيا در آن منطقه بُتى وجود دارد؟ پدر ميمونه گفت: خير.

حضرت فرمودند: به نذر خود براى خدا، وفا كن.[3]

همچنان كه ملاحظه مى شود پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)بر سؤال خود در مورد وجود بت