1.تبرك به مقام ابراهيم(عليه السلام)

خداوند منان بخشى از زمين را كه با بدن مناديان توحيد در تماس بوده محل عبادت قرار داده است،مثلاً دستور مى دهد كه در جايگاه ابراهيم نماز بگزارند چنان كه مى فرمايد:

(وَإِذْ جَعَلْنَا الْبَيْت مَثابَة لِلنّاسِ وَأَمْناً وَاتَّخذوا مِنْ مَقامِ ابِراهيمَ مُصلّى) .[1]

«آنگاه كه كعبه را براى مردم محل اجتماع و جاى امنى قرار داديم دستور داديم در مقام ابراهيم نمازگاهى براى خود اختيار كنيد».

نماز گزاردن در اين نقطه در حالى كه با ديگر نقاط مسجد تفاوت جوهرى ندارد، جز اين دليلى ندارد كه اين مقام به وسيله ابراهيم متبرك گشته و نمازگزاران مى خواهند از آن مكان تبرك بجويند.

در جاى ديگر مى بينيم خدا «مسعى»فاصله دو كوه صفا و مروه را محل عبادت قرار داده، زيرا پاهاى يك زن موحدو فداكار هفت بار با اين نقطه در تماس بوده است از اين جهت دستور مى دهد زائران هفت بار ميان دو كوه در حال رفت و برگشت باشند و اين كار جز تبرك از اين مكان علتى ديگر ندارد.

2. پيراهن يوسف و بازيابى بينايى يعقوب

يعقوب در فراق يوسف ساليان درازى گريست و بينايى خود را از دست داد، حالا خدا مى خواهد بينايى را به او باز گرداند،يعقوب بينايى خود را با گذاردن پيراهن يوسف بر صورتش، باز مى يابد، چنان كه مى فرمايد:

(اِذْهَبُوا بِقَميصى هذا وَاَلْقوهُ عَلى وَجْهِ اَبى يأْتِ بَصِيراً) .[2]