و به قول پروين اعتصامى:

ما به دريا حكم طوفان مى دهيم *** ما به سيل و موج فرمان مى دهيم

نقش هستى، نقشى از ايوان ما است *** خاك و باد و آب، سرگردان ما است

قطره اى كز جويبارى مى رود *** از پى انجام كارى مى رود[1]

خداى سبب ساز و سبب سوز

همان طور كه مشيت الهى بر سببيت و سبب سازى تعلق مى گيرد، گاهى نيز مشيت او بر اين تعلق مى گيرد كه از اسباب طبيعى، سلبِ سببيّت مى كند. مثلاً به آتش فرمان مى دهد كه، ابراهيم را نسوزاند و به دريا مى فرمايد كه موسى وقوم او را در كام خود فرو نبرد و از اين طريق گاهى سبب ساز و گاهى سبب سوز است.

مولوى اين حقيقت را نيز در ضمن چند بيت بيان مى كند:

در خرابى، گنج ها، پنهان كند *** خار را گل، جسم ها را، جان كند

آن گمان انگيز را، سازد يقين *** مهرها انگيزد از اسباب كين

پرورد در آتش ابراهيم را *** ايمن روح سازد، بيم را

از سبب سازيش من سودائيم *** وز سبب سوزيش سوفسطائيم

در سبب سازيش سرگردان شدم *** در سبب سوزيش هم حيران شدم[2]

پروين اعتصامى در مورد حضرت موسى(عليه السلام)آنگاه كه مادرش او را به