(فَتَمَثَّل لَها بَشراً سَويّاً) .[1]

«روح (جبرئيل) براى او به صورت انسان كامل مجسم گرديد».

خدا نه تنها اجسام لطيف را مى بيند، بلكه صداهاى آنها را نيز مى شنود. اميرمؤمنان على (عليه السلام)وضع زندگى خود را با پيامبر در آغاز بعثت چنين تشريح مى كند:

«من نور وحى را مى ديدم، بوى نبوّت را استشمام مى كردم، و ناله شيطان را موقع نزول وحى، شنيدم. از پيامبر گرامى پرسيدم: اين ناله، از آنِ كيست؟ فرمودند: اين ناله شيطان است، از اينكه كسى او را بپرستد مأيوس شده است. على! آنچه را كه من مى بينم تو نيز مى بينى، و آنچه را كه من مى شنوم، مى شنوى! جز اينكه تو پيامبر نيستى، ولى تو وزير من بوده و در صراط مستقيم گام برمى دارى».[2]

قدرت بر «ديدن» فرشتگان و «شنيدن» صداهاى غير عادى، نشانه كمال روح و نتيجه حيات معنوى است، كه از آنِ پويندگان راه بندگى است. پيامبر گرامى (صلى الله عليه وآله وسلم)به نصّ قرآن، ملائكه و جبرئيل را مى ديد. رؤيت جبرئيل، نياز به قدرت روحى و كمال معنوى دارد، كه به انسان توانايى مى بخشد تا چنين موجودى را مشاهده كند.

در ميان زنان بنى اسرائيل نيز فقط مريم قادر به ديدن فرشته مى گردد و با او سخن مى گويد و آن فرشته به وى بشارت مى دهد كه به همين زودى داراى فرزند ى خواهد شد، همه اين كمالات، نتيجه كمال روحى است كه مريم (عليها السلام)دارا بوده است.