آنگاه اضافه مى كند رجوع به مفتى و يا قاضى، از مقوله تقليد نيست بلكه همراه با حجت است، از اين جمله استفاده مى شود كه ابن حاجب در صدد تفسير تقليد در ميان مردم است، مثلاً مى گويند فلانى در پوشيدن لباس يا سخن گفتن از فرد ديگرى تقليد مى كند و إلاّ اگر مقصودش تقليد اصطلاحى باشد كه فقهاء به كار مى برند حتماً با دليل همراه است.

حق اين است كه اين سه دانشمند نتوانسته اند براى تقليد كه در فقه مطرح است تعريف صحيحى ارائه دهند ولذا ما به تعريف محققان اماميه مى پردازيم.

4. تعريف محقق خراسانى(رحمه الله)

محقق خراسانى تقليد را چنين تعريف مى كند: « أخذ قول الغير و رأيه للعمل به فى الفرعيات أو للالتزام به فى الاعتقاديات تعبّداً بلامطالبة دليل على رأيه»[1] حاصل گفتار ايشان اين است كه غرض از تقليد يكى از دو چيز است:

1. آموزش قول و رأى فردى براى عمل در مسائل فرعى.

2. آموزش قول ديگرى براى التزام به آن در مسائل عقيدتى. بدون آنكه مقلّد مطالبه دليل كند.