چيز مى شود، تو گوئى مقلد تمام مسئوليت اعمال خود را در عبادات و معاملات به گردن مجتهد مى افكند.

و اما اينكه كه گاه گفته مى شود مقلد افكار و آراء مجتهد را به گردن خودش مى بندد صحيح نيست زيرا در اين صورت بايد بگوئيم «متقلّد» در حالى كه مى گوئيم مقلّد، و اين فرد عوام است كه با مجتهد سر و كار دارد و مسئوليت را به گردن او مى نهد و مى شود مقلد، و مجتهد مى شود متقلّد.

در اينجا حديثى را نقل مى كنيم كه شاهد عرض ما است. عبدالرحمن بن الحجاج نقل مى كند ربيعة الرأى در مسجد پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)حلقه اى تشكيل داده بود و امام صادق(عليه السلام) نيز در كنار حلقه حضور داشت، شخصى از ربيعه حكم مسأله اى را پرسيد او جواب داد آنگاه اعرابى گفت آيا اين را گردن مى گيرى، او ساكت شد و چيزى نگفت، آن اعرابى بار ديگر گفت مسئوليت اين حكم را به گردن مى گيرى باز ربيعه ساكت شد، امام صادق (عليه السلام)فرمود: «هو فى عنقه، قال او لم يقل و كل مفت ضامن»[1].

امام فرمود: «مسئوليت به گردن او هست، بگويد يا نگويد و هر مفتى ضامن است» و اين مى رساند كه تقليد همان افكندن مسئوليت چيزى به گردن ديگرى است.