ـ حسين بن سعيد عن ابن ابى عمير عن عمربن أذنيه عن عبدالله بن بكير

ـ حسين بن سعيد عن حمادبن عيسى عن حريز عن عبدالله بكير

بنابراين در حديث مورد بحث واسطه بين حسين بن سعيد و عبدالله بن بكير يكى از اينها است كه همه آنها ثقه هستند.

تا اينجا سند روايت أبى خديجه روشن شد اكنون بحث پيرامون دلالت آن انجام مى گيرد.

در متن روايت چنين آمده است «قد عرف حرامنا و حلالنا» مسلما مراد از «معرفت» معرفت فعلى است نه معرفت بالقوه، يعنى نسبت به احكام ما نوعى استحضار داشته باشد

از اين واژه «حرام و حلال» كه به ضمير متكلم مع الغير اضافه شده است طبعاً مقصود از آن همه حلالها و حرامهاى بيان شده به وسيله ائمه(عليهم السلام)است. و اگر استغراق عقلى(آشنايى با همه احكام بدون استثناء) امكان پذير نباشد لااقل استغراق عرفى مراد است كه عرفا بگويند به احكام اهل بيت(عليهم السلام) احاطه دارد بنابراين، اين روايت نيز مانند روايت عمربن حنظله بر مجتهد جامع الشرائط منطبق است و متجزى را در برنمى گيرد.