ـ چه باك است كسى را كه خاك مزار احمد بوئيده، ديگر در تمام عمر هيچ بوى خوشى را نبويد.

ـ مصيبت هايى بر من وارد آمده كه اگر بر روزهاى روشن فرود مى آمد چونان شب بى ماهتابشان مى گرداند .[1]

ب: هنگامى كه على، فاطمه را تجهيز و تكفين نمود و او را در گور نهاد، غم و اندوهى گران بر او مستولى گرديد پس رسول خدا را مخاطب ساخت و گفت: به زودى دخترت برايت باز خواهد گفت كه از دست امتت چه كشيده. از او بازپرس و شرح حال را از او جستجو كن. حاليكه از مرگ تو ديرى نگذشته و نامت فراموش نگشته بود.[2]

همه اين ها از اين پرده بر مى دارد كه او مظلوم و ستمديده و با حق غصب گرديده، از دنيا رفت.

ج: فاطمه زهرا وصيت نمود كه شب هنگام به خاكش سپارند. راز اين وصيت چيست؟

«بلاذرى» با ذكر سلسله سند مى گويد: على، در دل شب فاطمه را به خاك سپرد. تا آنجا كه مى گويد: فاطمه وصيت كرده بود او را بر تخته پاكى نهاده تشييع نمايند. اسماء دختر عميس به او گفته بود: برايت تابوتى به سان آنچه در حبشه مى ساختند، تهيه مى كنم.