ـ شگفتا اين انديشه به فرزندان صحابه نيز نفوذ كرده هنگامى كه عبدالله بن مطيع به عمر بن سعد اعتراض كرد چرا دست خود را به خون پسر عمويت (حسين بن على(عليهما السلام)) آغشته كردى او در پاسخ گفت: «كانت امور قضىَ من السماء>»[1] كشته شدن حسين بن على تقدير آسمانى بود.

ـ شگفت تر از آن كه عايشه، همسر پيامبر (صلى الله عليه وآله) تحت تأثير اين انديشه بود، آنگاه كه از او درباره خوارج، دشمنان اميرمؤمنان(عليه السلام)سؤال كردند او در پاسخ گفت:

«چيزى مانع از آن نيست كه من را حق بگويم، من از پيامبر(صلى الله عليه وآله)شنيدم كه امت من به دو فرقه تقسيم مى شوند، گروهى از آنان سرها را تراشيده، شارب ها را كوتاه كرده قرآن را مى خوانند، امّا قرآن از گلوى آنان پايين تر نمى رود; محبوب ترين مردم به من و خدا آنان را مى كشد>».

در اين موقع طرف به عايشه اعتراض كرد كه اگر على بن ابى طالب داراى چنين مقامى بود، چرا تو در صف مخالفان على قرار گرفتى. او با كمال شرمندگى در پاسخ گفت اين تقدير الهى بود و قضا و قدر براى خود اسباب و عللى دارد.[2]

ـ حاكمان اموى تمام خطيبان جمعه و جماعت را بر ترويج