شبهه اوّل:

راهنمايى و گمراهى در دست خداست

آيات زيادى حاكى از آن است كه هدايت و ضلالت، بالاخص در امور عقيدتى و دينى در دست خداست و ارتباطى به بندگان خدا ندارد. در اين صورت، انسان «مسيّر>» خواهد بود نه «مخيّر>»، به گواه اين آيات:

(وَ مَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُول إِلاَّ بِلِسَانِ قَوْمِهِ لِيُبَيِّنَ لَهُمْ فَيُضِلُّ اللهُ مَنْ يَشَاءُ وَ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ).[1]

هيچ پيامبرى را نفرستاديم مگر به زبان مردم خود، تا براى آنان آنچه به سود آنهاست بيان كند، سپس خدا آن كس را كه بخواهد گمراه و آن كس را كه بخواهد راهنمايى مى كند و او قدرتمند و حكيم است.

( وَ لَوْ شَاءَ اللهُ لَجَعَلَكُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَ لَكِنْ يُضِلُّ مَنْ