سخت ناراحت شد و گفت: به خدا سوگند من هرگز با شما بيعت نمى كنم و آخرين تيرى كه در تركش دارم به سوى شما پرتاب مى كنم و نيزه خود را با خون شما رنگين مى سازم و با شمشيرم بر شما مى كوبم و با قبيله خود با شما مى جنگم. به خدا سوگند هرگاه همه مردم از شما پشتيبانى كنند، من هرگز با شما بيعت نخواهم كرد، تا با پروردگارم ملاقات نمايم.

پيك خليفه، پيام سعد را به ابوبكر رساند. عمر اصرار ورزيد كه خليفه او را رها نكند تا از او بيعت بگيرد. بشير بن سعد پسر عموى وى و نخستين شخصى از خزرجيان كه با سعد مخالفت كرد و اجتماع سقيفه را به نفع ابوبكر به پايان رساند، رو به خليفه كرد و گفت: سعد، مرد سرسختى است، ممكن است با شما بيعت نكند تا كشته شود و اگر كشته شود، تمام عشيره و فاميل او در راه دفاع از او كشته مى شوند، شما او را رها كنيد، مخالفت او ضررى براى شما ندارد.

سعد، از جامعه كناره گيرى كرد و با ابوبكر نماز نمى خواند، تا اين كه ابوبكر درگذشت و در آغاز خلافت عمر، ناگزير مدينه را ترك كرد و به شام رفت و در سال 15 هجرى در آنجا به نحو مرموزى كشته شد و قتل او را به گردن جنّيان انداختند.[1]