در قرآن و سنّت بيانى براى آنها نيافتند، و از همين رو ناچار شدند يك رشته قواعدى را براى استنباط احكام اين گونه موضوعات، تأسيس كنند، مانند:

1. قياس، 2. استحسان، 3. سدّ ذرائع، 4. فتح ذرائع، 5. مصالح مرسله، 6. حجيّت قول صحابى و...

از آنجا كه اسلام آيين خاتم و مدعى است كه هر حكمى كه مربوط به خدا نباشد، حكم جاهلى است، چنان كه مى فرمايد:(أَفَحُكْمَ الْجَاهِلِيَّةِ يَبْغُونَ...).[1]

طبعاً بايد تمام احكام از خانه وحى به دست مردم برسد،
نه از طريق يك رشته قواعدى كه مربوط به خانه وحى نبوده
و با انديشه و فكر انسانى براى رفع نياز، تأسيس شده
باشد.

در اين ديدگاه، جانشين پيامبر بايد وارث علم نبوى و احكام تمام موضوعات را از پيامبر آموخته باشد تا واقعاً بتواند اين كاستى ها را برطرف كند.

اين حقيقت را مى توان از حديث ثقلين به درستى آموخت. در اين حديث، رسول گرامى، اهل بيت خود را مرجع علمى معرفى كرده و آنها را همتاى قرآن مى شمارد، بنابراين معنى آن اين است كه