اينكه واقعاً آفتاب فروزندگى، ماه درخشندگى، و آتش سوزندگى دارد، و وجود آنها در تجلى اين پديده ها كاملاً مؤثر مى باشد،ـ با اعتراف به اين سخن ـ بايد معتقد باشيم كه در جهان يك مؤثر مستقل بيش نيست و تأثير ديگر مؤثرها، در پرتو قدرت و فيض رسانى او صورت مى گيرد، او است كه به آفتاب: فروزندگى و به ماه، درخشندگى و به آتش، سوزندگى بخشيده و آنها را توانا ساخته است كه يك چنين آثارى از خود نشان بدهند.

4. توحيد در عبادت

عبادت و پرستش از آن خداى جهان است، و هيچ فردى جز خدا، هرچه هم از نظر كمال و شرف و در مقام بالا قرار بگيرد، شايسته عبادت و پرستش نيست.

زيرا خضوع و بندگى در برابر كسى، به خاطر يكى از دو ملاك زير است و هيچ كدام از اين دو ملاك، در غير خدا وجود ندارد:

1. معبود از نظر كمال به حدى برسد كه از نقص و عيب پيراسته باشد، برترى او ايجاب كند كه هر فرد با وجدانى، در برابر آن خضوع نمايد، و او را تا حد بندگى پرستش كند.

مثلا موجود نامتناهى، با علم و قدرت بى پايان، و حيات و بينايى و شنوايى نامحدود، وجدان هر انسان بيدارى را تحريك مى كند كه در برابر او سر تعظيم فرود آورده، ابراز كوچكى كند.

2. موجودى را از آن جهت بپرستيم كه پديد آرنده ى جهان و انسان، بخشنده ى جسم و جان، دهنده ى نعمت و بركت است، و اگر يك لحظه رشته فيض او گسسته گردد، اثرى از هستى نمى ماند.

انگيزه ى پرستش كردن پيامبران و اولياء پاك خدا، همان جمال و كمال معبود است، آنان بر اثر معرفت برتر و شناسايى عميق تر، و آشنايى بيشتر، كه