«أهل الرَّجُلِ: كسانى كه با مرد به نوعى پيوند نسبى وحسبى دارند».

أهل البَيْتِ: كسانى كه در خانه اى به صورت مشترك زندگى مى نمايند».

«أهل الماءِ: موجوداتى كه در آب يا در كنار آن زيست مى كنند».

تأهل در لغت عرب به معنى ازدواج، درمقابل «تعزب» است.

و در بسيارى از موارد لفظ «آل» دوشادوش لفظ «اهل» به كار مى رود و از نظر فرهنگ نويسان ريشه آن همان «اهل» بوده است و با تبديل «هـ» به «همزه» «أ أ ل» و قلب همزه دوم به الف به صورت «آل» در آمده است.

«عبد[1] المطلب» در حمله «ابرهه» به مكه، حلقه باب كعبه را به دست گرفت و از خداوند خواست كه حمله صليبى ها را از سرزمين حرم دفع كند و چنين گفت:

«وانصر على آل الصليب... و عابديه اليوم آلك».[2]

با توجه به موارد استعمال اين كلمه مى توان مفهوم اين لفظ را به شرح زير تحديد كرد: هر انسانى كه نسبت به موضوعى (مضاف اليه) يك نوع انتساب و يا اختصاص و الفت و انسى دارد، به آن «اهل» آن شى مى گويند: از اين جهت «ابن منظور» در «لسان العرب» مى گويد:

«أهل الرجل أخصّ الناس به»

«و خِصّيصانِ هر مردى، اهل او است».

و به ديگر سخن: هر موقع گفته شود: «أهل الرجل» مقصود كسانى است كه به او وابسته بوده و از اتباع ومتعلقان او به شمار مى روند.