اسلام با تلاوت اين آيه در شب و روز به مفهوم عصمت در فرشتگان انتقال يافته و آن را به صورت يك اصل مسلم در باره ى آنان مى پذيرفتند.

اگر اين آيه، فرشتگان را پيراسته از گناه توصيف مى كند، خدا قرآن را پيراسته از هر نوع خطا و اشتباه توصيف كرده و اين كتاب آسمانى را منزه از هر نوع لغزش مى داند، آنجا كه مى فرمايد:

(لا يَأْتِيهِ الباطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَلا مِنْ خَلْفِهِ...).[1]

«هرگز باطل به قرآن از پيش رو و پشت سر راه ندارد».

وباز مى فرمايد:

(إِنَّ هذَا الْقُرآنَ يَهْدِى لِلَّتى هِىَ أَقْوَمُ وَيُبَشِّرُ الْمُؤْمِنينَ...) .[2]

«اين قرآن به راه استوار راهنمايى مى كند و افراد با ايمان را نويد مى دهد».

اين اوصاف و نظاير آنها كه خدا براى كتاب آسمانى خود يادآور مى شود، آن را در عالى ترين درجه ى پيراستگى از خطا و اشتباه (عصمت) قرار مى دهد.

وبا توجه به اين نوع از آيات درباره ى فرشتگان و قرآن، بايد ريشه ى پيدايش يك چنين «مفهوم» را در ميان مسلمانان، مربوط به خود كتاب آسمانى دانست، و اينكه اين حقيقت (پيراستگىِ چيزى از گناه وخطا) از طريق قرآن وارد اذهان مسلمانان گرديده است.[3]