«مسروق بن أجدع، به هنگام سفر، خشتى را با خود برمى داشت تا در كشتى، بر آن سجده نمايد».[1]

لازم به تذكر است كه مسروق بن أجدع، يكى از تابعان پيامبر(صلى الله عليه وآله) و اصحاب ابن مسعود بوده است و صاحب «الطبقات الكبرى» وى را از جمله طبقه اوّل از اهل كوفه پس از پيامبر و كسانى كه از ابى بكر و عمر و عثمان و على(عليه السلام) و عبدالله بن مسعود روايت نموده اند، به شمار آورده است.

رفتار اين شخصيت بزرگ صدر اسلام، بى پايگى گفتار كسانى را كه همراه داشتن قطعه اى تربت را شرك و بدعت مى پندارند، اثبات مى كند و روشن مى سازد كه پيشتازان تاريخ اسلام نيز، بدين كار مبادرت مىورزيدند. در صورتى كه اگر سجده بر همه چيز روا بود، چه ضرورت داشت كه اين تابعى معروف (مسروق بن اجدع)، خشت كوچكى را با خود حمل نمايد؟ و آيا شيعيان جهان جز روش عملى مسلمانان صدر اسلام را كه پيشتازان دين بوده اند، پيروى مى كنند؟

3. رزين مى گويد:

«على بن عبدالله بن عباس به من نوشت: لوحى از سنگ هاى كوه مروه را براى من بفرست تا بر آن سجده نمايم».[2]