خلافت ابو جعفر منصور

نام وى نيز به سان نام برادرش عبدالله فرزند محمّد فرزند على فرزند عبدالله بن عباس است و او در سال 94 ديده به جهان گشود و در سال 136 پس از مرگ برادر به خلافت رسيد. سيوطى مى نويسد: منصور دوانيقى سياست «تفرقه بينداز و حكومت كن» را در پيش گرفت. او نخستين كسى بود كه ميان عباسيان و علويان اختلاف افكند در حالى كه پيش از آن، با هم متحد بودند. منصور، بسيارى از علما را كه به قيام برضدّ وى فتوا داده بودند، آزار رساند.[1]

منصور دوانيقى و كشتار بنى الحسن

منصور دوانيقى از سال 136 تا 158 براريكه خلافت، تكيه كرد و در اين 22 سال، جنايات عظيمى را مرتكب شد و از اين طريق، خيرالقرون، به شرالقرون تبديل شد.

عبدالله بن حسن بن حسن مثنّى مردى موقّر و مورد احترام مردم مدينه بود، فرزندان او به نامهاى محمد و ابراهيم، انسانهاى وارسته اى بودند و پيوسته مى خواستند به حكومت منصور خاتمه دهند، ولى كار آنها كاملا پنهانى و زير زمينى بود. منصور تلاش كرد هر دو را دستگير كند، امّا چون نتوانست محل اختفاى آنها را به