نهفته بود، مى دانست و لذا آرامش را بر دلهاى آنان نازل كرد و فتح نزديكى را به عنوان پاداش، نصيب آنان ساخت».

درست است كه خدا از بيعت كنندگان زير درخت در بيعتى كه بعدها «بيعت رضوان» ناميده شد، اظهار رضايت فرموده و به حكم اين فراز كه(أَنْزَلَ عَلَيْهِمْ السَّكِينَةَ)، آرامش را براى آنان فرو فرستاده با اين حال، بايد در مورد دو مطلب دقت كرد:

1. اين تعريف و توصيف، ناظر به جمعى است كه در آن نقطه با پيامبر بيعت كردند، و ناظر به فرد فرد از آنان نيست. گواه اينكه رهبر منافقان: «عبدالله بن ابى» نيز در آن گروهى بود كه با پيامبر بيعت كردند.

2. رضايت خدا، ناظر به وقت خاصى است نه به همه اوقات، چنانكه مى فرمايد: (لَقَدْ رَضِىَ اللهُ عَنِ الْمُؤْمِنِينَ إِذْ يُبَايِعُونَكَ) خدا از مؤمنان آنگاه كه بيعت نمودند، خشنود شد. اظهار رضايت از جمعى در يك حالت (هنگام بيعت كردن) دليل بر خشنودى تا پايان زندگى نيست، بلكه بايد پرونده هر فردى تا پايان زندگى رسيدگى شود.

سلفيها تنها آياتى را مطرح مى كنند، كه به ظاهر در صدد ستايش صحابه است ولى از آن دسته آياتى كه در مواقع خاص در نكوهش آنان سخن گفته، چشم مى پوشند، اينك ما به توضيح بخشى از اين دسته آيات مى پردازيم.