شگفتى واداشته است. اين براى آن است كه كافران را به خشم آورد. خداوند به كسانى از آنها كه ايمان آورده و عمل صالح انجام داده اند. وعده آمرزش و پاداشى بزرگ داده است.»

خدا در اين سوره، اصحاب رسول خدا را به صفات ياد شده در زير معرفى مى كند:

1. در برابر كفّار سرسخت و در ميان خود مهربانند;

2. پيوسته در حال ركوع و سجود، ديده مى شوند;

3. آنان، فضل خدا و رضاى او را مى طلبند;

4. نشانه آنها در صورتشان در اثر سجده نمايان است.

در تورات و انجيل نيز، به نحوى توصيف شده اند.

شكى نيست كسانى كه با اين صفات پرورش يابند، انسانهاى والايى خواهند بود، امّا آيا مجرد داشتن اين صفات در يك بخش از عمر، كافى است. كه براى بشريت اسوه و الگو گردند؟ يا اين كه بايد تا پايان عمر، داراى چنين ويژگيهايى باشند؟

فرض نخست، قابل پذيرش نيست و هيچ مفسّرى و عالم دينى، ايمان و عمل در يك بخش از عمر را كافى ندانسته، بلكه بايد تا پايان عمر، با اين صفات همراه باشند. اكنون برگرديم ياران رسول خدا را از ديدگاه تاريخ مطالعه كنيم.

آنان در جنگ جمل و صفين، برخلاف ويژگى نخست حركت كردند. به جاى اينكه در برابر كافران سرسخت و در ميان خود