خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) يك مذهب مشخص و معين به گونه اى كه اكثريت را بدان دعوت كنند، نداشتند و سردرگمى در زمينه عقايد و فروع بر آنها حاكم بوده، در اين صورت چگونه مى توان يك ميليارد و نيم مسلمان را پيرو جمعى كنيم كه با شك و ترديد و تشتّت و پراكندگى، به سر برده اند.

در اينجا از بيان نكته اى ناگزيريم و آن اينكه اگر اين سلف صالح به اهل بيت پيامبر رجوع مى كرد، دائره خلاف تنگتر شده و از اين تشتت بيرون مى آمدند ولى متأسفانه سياست بر تعقل و مصلحت انديشى بر نص چيره شد!

شكاف در ميان اهل حديث

ما درباره فقيهان مذاهب فقهى سخن نمى گوييم. بلكه رشته سخن را به سوى اهل حديث مى بريم، تا روشن خواهد شد كه در آن عصر درخشان، مروّجان مكتب حديثى، در اصول عقايد، وحدت نظر نداشتند.

ابوالحسن اشعرى (260ـ 324) از اعتزال بازگشت و به اهل حديث پيوست و خود را از انصار احمد بن حنبل معرفى كرد. چرا؟ فعلاً درباره آن سخن نمى گوييم. تفصيل آن را مى توانيد در كتاب «بحوث فى الملل والنحل»[1] مطالعه بفرماييد. وى، پس از پيوستن