(و قالوا كونوا هوداً أو نصارى تهتدوا...) (بقره / 135).

خدا در مقابل اين ادعاى خودخواهانه آنان، يادآور مى شود كه رستگارى در گرو آن چه شما مى گوييد نيست، نه يهوديان فرزندان خدا و محبوبان درگاه اوست و نه نصارى، و نه هديات بر محور يهودى بودن و نصرانى بودن مى چرخد، رستگارى از آن ايمان به خدا و عمل صالح است، نه در گروه اين نام هاى تهى و خودخواهى هاى بى جهت و لذا در آيه ديگر مى فرمايد:

(... تلك أمانيّهم قل هاتوا برهانكم ان كنتم صادقين * بلى من أسلم وجهه لله و هو محسن فله أجره عند ربّه ولا خوف عليهم ولا هم يحزنون) (بقره / 111 ـ 112).

«آن چه يهود و نصارى مى گويند آرزو و خيال خامى بيش نيست بگو اگر راستگو هستيد بر گفتار خود گواهى بياوريد، بلكه رستگارى از آن كسى است كه تسليم خدا شود، در حالى كه او نيكوكار است براى او پاداشى نزد پروردگار مى باشد و براى او اندوهى و حزنى نيست».

بنابراين، هدف آيه رسميت بخشى به اين آيين ها نيست بلكه روشن كردن اين جهت است كه رستگارى در تمام شرايع در گرو ايمان و عمل صالح است نه انتساب به يهودين يا نصرانيت يا گروه هاى ديگر، اين انتساب ها تا با ايمان و عمل نيك همراه نباشد سودى نمى بخشد.

روشن تر بگويم، يهود خودخواه، خود را ملت برگزيده، محبوب خدان كه بايد ديگران را به بردگى بگيرد، مى انديشد، نصارى از طريق اعتقاد به فدا شدن مسيح در بخشودگى گناهان، و مسأله عشاء ربانى، و دستگاه گناه بخشى كشيشان، بر خود نوعى مصونيت تصور مى كردند و سرانجام هر دو گروه نسبت به تعاليم الهى