مثابه مجموعه هايى شناختى است كه منظومه واحدى از باورها را تشكيل مى دهند» ولى هرگاه ديدگاه يكى را برتر و كامل تر تشخيص داديم، به حكم خرد بايد از افضل برتر پيروى كنيم، و اين حقيقتى است كه برخى از طرفداران پلوراليسم به آن تصريح مى كنند ويليام الستون مى گويد: من واقعاً فكر نمى كنم كليه اديانى كه در طول تاريخ بسط پيدا كرده و تا به امروز دوام يافته اند، از نظر معرفت شناسى يكسان و برابرند ـ و نيز مى گويد: ممكن است ملاحظات ديگرى برخى از اين منظومه باورها بر پاره اى ديگر رجحان بخشد.[1]

انسان پيش داور از واقع گرايى سر برتافته و به دنبال دليل بر مدعاى خود مى باشد تا آن را روى كرسى بنشاند، از اين جهت دلايل مخالف را ناديده مى گيرد و چيزهايى را مطرح مى كند كه د اذهان انسان هاى ساده لوح دليل تلقى مى شود به همين جهت مى بينيم مدعيان شمول رستگارى، به برخى از آيات دست انداخته و خواسته اند به اين وسيله، اذهان عمومى را مشوش سازند. اينك ما به توضيح اين نوع آيات مى پردازيم:

قرآن مجيد، گروه هايى را كه به آنان «مؤمن و يهودى و نصرانى، صابئى» گفته مى شود، در برابر خدا يكسان و نجات همگان را در ايمان به خدا و عمل صالح مى داند چنان كه مى فرمايد:

(انّ الّذين آمنوا و الّذين هادوا و النّصارى و الصّآبئين من آمن بالله و اليوم