آدمى و تجربه امر الوهى دارند; عقايد دينى و مدّعيان تاريخى را بايد تلاش هايى براى پاسخ دادن به اين قبيل پرسش ها دانست. اين عقايد و آموزه ها مادام كه بتوانند ديدگاه ها و الگوهيا ما براى زيستن را متحوّل سازند، صادق هستند.

به عبارت ديگر، به نظر مى رسد هيك بيش از آن كه به حقايق كلامى (كه در قالب قضايا بيان مى شوند) تعلّق خاطر داشته باشد، به جنبه هاى وجودى و تحوّل آفرينى دين تعلّق خاطر دارد. اين از آن رو واجد اهميت است كه حيات خود محورانه ى انسان را به حياتى خدا محورانه تبديل يم كند. بنابراين، آن چه مهم است فقط اعتقادات فرد نيست، اعتقادات هر فرد نوعى فرافكندن تجربيات، فرهنگ و مقولات فاهمه ى آن فرد در قالب اسطوره ها، بر واقعيت غايى هستند. بنابراين، از نظر «هيك» تلاش هاى انحصراگرايان براى دعوت و الزام همگان به يك دين واحد، تلاشى بى معنى است. آن چه مهم است اين است كه واقعيت غايى ما را چنان تحت تأثير قرار دهد كه متحول شويم.[1]

خلاصه آن چه مهم است گوهر دين و تحول شخصيت انسان به شخصيت خدامحورى است، و كليه تعاليم و گزاره هاى كتاب مقدس در قلمرو عقيده و احكام عمل و اخلاقى همه صدف دينند و مادامى كه در طريق حفظ آن گوهر به كار گرفته شوند براى ما اهميت دارد، صدق و كذب، ضد و نقيض بودن آن ها براى ما مهم نيست.

و ما در محل خود درباره نظريه جان هيك سخن خواهيم گفت و روشن خواهيم ساخت كه آموزه ها يغلط و متناقض چگونه مى تواند تحول صحيح در