دست آمده، براى فرضيه تحول، ارزش يك دليل مستقيم را ندارد.[1]

«فسيل شناسى» علمى است كه از انواع موجودات زنده گذشته و تغييراتى كه در ادوار متوالى يافته اند، بحث مى كند، اين مطالعه و بررسى از مرحله بقايا و اثر موجودات زنده كه در سنگ هاى طبقات زمين محفوظ مانده است، صورت گرفته و مى گيرد.

در جاهايى كه طبقات زمين و يا قسمتى از آن ها بر وضع منظم و متوالى قرار دارند و هم چنين در اماكنى كه با روش هاى خاص زمين شناسى، ترتيب تشكيل طبقات و حدوث آن ها نسبت به يكديگر تعيين گرديده، دريافته اند كه طبقات قديمى تر، داراى اثر موجودات ساده تر و لايه هاى نوتر، حاوى موجودات كامل تر يعنى پر عضوتر است و به علاوه در قشرهاى جديد، تنوع جانداران فسيلى بيشتر است.

نتيجه «ديرينه شناسى»، اين است كه حيوانات و يا گياهانى كه اعضا ساده تر و محدودتر داشته باشند، پيدايش آن ها قديمى تر است و به همين جهت است كه طبقات رسوبى ديرين زمين، ابتدايى ترين آثار حياتى از قبيل تك سلول ها و يا چند سلول هاى ساده را در بر دارند و لايه هاى جديد، موجودات پر اندام و ضمناً متنوع تر را دارا مى باشند.[2]