استفاده كرده اند، در صورتى كه نه تحول انواع، مخالفتى با اصول خداشناسى دارد و نه ثبات انواع از دلايل خداشناسان مى باشد، بلكه هر دو طرف مسأله، نسبت به اثبات صانع، يكسان است. زيرا بزرگ ترين برهان توحيد و روشن ترين دليل براى اثبات صانع، همان برهان نظم در جهان هستى است، و آشكارا دلالت دارد كه اين جهان روى نقشه و تدبيرى آفريده شده و معلول تصادف و بخت و اتفاق، نيست.

نظم در جهان جانداران مورد اتفاق است، خواه اساس آن، تحول و اشتقاق انواع باشد، يا ثبات وجود آن ها، و به عبارت روشن تر، اصول چهارگانه «داروين» آشكارا، گواهى مى دهد كه جانداران روى نظام خاصّى آفريده شده، و روى نظم و انتظام مخصوصى رو به تكامل گذارده اند. و به قول مرحوم «فروغى»: فرضيه «داروين» مسجل مى كند كه جهان روى نظام مقرر و محفوظ است، و اين بهترين دليل است كه در نظام هستى هرج و مرج نيست و به قول معروف دنيا صاحبى دارد.[1]

يكى از اشتباهات بزرگ مادى ها، اين است كه تصور كرده اند: اصول خداپرستى بر اساس ثبات انواع، استوار است و گرايش به تحول انواع، پايه هاى خداشناسى را متزلزل مى سازد.در صورتى كه اين سخن انديشه اى بيش نيست و هرگز اصول خداشناسى به هيچ كدام بستگى ندارد. و هر دو مكتب در نظر خداشناس يكسان است، زيرا تكيه گاه او فقط و فقط نظم در جهان هستى است و اين موضوع در هر دو نظريه محفوظ مى باشد.