علماى بزرگ شيعه مطرح مى باشد، فقيه اسلام با شرايطى كه در حكومت لازم است، داراى ولايت وسيع و گسترده اى است كه مى تواند دولت تشكيل دهد و به كليه امور مربوط به نظام اجتماعى مسلمانان سر و سامان بخشد.

اكنون شايسته است كه پيرامون، هر سه طرح بحث و گفتگو كنيم.

در اين بررسى خواهيم ديد كه اسلام بنيانگذار مسأله «بيعت با رئيس دولت» نيست بلكه اين مطلب، پيش از اسلام نيز سابقه داشته است و هرگز در آن اعصار به وسيله «بيعت» امير و رئيسى تعيين نمى كردند، بلكه در مواردى با فرد و يا گروهى يا شخصيتى بيعت مى كردند كه قبلا رياست و سرپرستى او را پذيرفته بودند. سپس از طريق بيعت، به مقام و موقعيت او تحكيم مى بخشيدند و در حقيقت، بيعت وسيله شناسايى رئيس به عنوان رياست نبود، بلكه رياست فرد مورد بيعت، قبلا مسلم بود سپس براى تأكيد و تحكيم موقعيت، اين تسليم و شناسايى، در قالب بيعت اعلام و تأكيد مى شد.

اينك توضيح اين سه طرح: