خواهد بود».

با قطع نظر از نكات قابل توجهى كه پيرامون اين نامه موجود است و ما در برخى از نوشته هاى خود پيرامون آن، بحث و گفتگو كرده ايم، علت اين كه امام سرچشمه قدرت را، تنها اتفاق مهاجر و انصار مى داند اين است كه در آن زمان بر اثر نبودن وسايل ارتباط جمعى و امكانات ديگر، مراجعه به افكار عمومى در مناطق وسيعى كه مسلمانان زندگى مى كردند، امكان پذير نبود، و اگر مهاجر و انصار در گزينش امام، منتظر ايجاد يك «همه پرسى» گسترده مى شدند. حكومت جوان اسلام به خطر مى افتاد. و لذا ـ امام در يكى از سخنان خود چنين مى فرمايد:

«ولعمرى لئن كانت الامامة لا تنعقد حتّى تحضرها عامّة الناس فما الى ذلك من سبيل ولكن أهلها يحكمون على من غاب عنها، ثمّ ليس للشاهد أن يرجع و لا للغائب أن يختار».[1]

«هرگاه گزينش پيشوا بستگى به حضور همه مسلمانان داشته باشد، اين كار عملى نيست، اهل امامت درباره كسى كه غايب است، حكم مى كنند، كسى كه در هنگام اخذ بيعت حاضر بود (مانند طلحه و زبير) حق بازگشت ندارد و فرد غايب (مانند معاويه) حق ندارد فرد ديگرى را انتخاب كند».

امام در يكى از سخنان خود، به روشنس تصريح مى كند كه سرچشمه قدرت، اراده مردم مسلمان است.

«أيّها الناس... انّ هذا أمركم ليس لاحد فيه حقّ الا من أمّرتم... و انّه ليس لى