گونه اى باشد، يك نوع سلطه بر جان و مال مردم است، اخذ ماليات و محدود كردن صادرات و واردات، اعزم به جهاد و احضار به خدمت و... كه لازمه حفظ نظام است يك نوع ايجاد سلطه اى از غير، بر جان و مال ملت است و خدا چنين حقى را به كسى نداده است.

ولى از طرف ديگر حفظ نظام واجب است و اجراى حدود و حفظ حقوق، و پرورش استعدادها و لياقت ها كه از فرايض اجتماعى است و اسلام آن ها را از جامعه مى خواهد، بدون تشكيل حكومت ممكن نيست.

از ضميمه كردن اين دو مطلب (هيچ كس هيچ نوع سلطه اى بر جان و مال مردم ندارد، و حفظ نظام بدون ايجاد سلطه ممكن نيست) نتيجه مى گيريم كه تسلط هر فردى و گروهى بر اموال و نفوس مردم بايد به اذن و خواست خود آنان صورت بگيرد. و هر دولتى كه روى كار مى آيد، بايد مورد انتخاب و گزينش و يا لااقل مورد پذيرش آنان باشد. تا با قانون عدم تسلط، بر مال و جان افراد سازگار باشد. از اين دلايل نتيجه مى گيريم كه سرچشمه قدرت در تشكيل حكومت، خود ملت و اراده و خواست آنان است.

در رو.ايات بسيارى به رأى مردم در مسأله ولايت و رهبرى ارزش و اعتبار زيادى داده شده است به عنوان نمونه:

أ. حضرت امام حسن(عليه السلام) به معاويه پيش از آن كه ميان آن دو جنگ آغاز شود، نوشت:

«اَنّ عليّاً لما مضى سبيله (رحمة الله عليه يوم قبض و يوم يبعث حيّاً) ولانى