اسلام چنين حاكمى را به خاطر تفوق طلبى و سلطه جويى مطرود شناخته است؟

مطالعات عميق نشان مى دهد كه حكومت اسلامى از نوع اخير است و در آن، قدرت در دست مردم است.

شما مى توانيد اين مطلب را كه سرچشمه قدرت در حكومت اسلامى اراده ملت مسلمان است، از دلايل زير به روشنى به دست بياوريد.

بر خلاف نظريه فلاسفه، كه جامعه وجود خارجى ندارد، و آن چه واقعيت دارد همان فرد است و اجتماع چيزى است كه عقل ما آن را از انضمان افراد انتزاع مى كند ـ برخلاف اين نظريه ـ اجتماع از نظر حقوقدانان، از واقعيت خاصى برخوردار است و براى خود احكام و حقوقى دارد.

هر دو نظر درباره اجتماع از نگاه خرد بسيار صحيح و استوار است، زيرا فيلسوف از ديده تكوين به مسأله مى نگرد و از اين ديدگاه «جامعه» واقعيتى جدا از افراد، ندارد. هرگاه پنج نفر بر سر ميز غذاخورى بنشينند و غذا بخورند، نمى توان «هيئت اجتماعى» را غير از پنج نفر، موجود ديگرى خواند و گفت شش نفر، بر سر ميزغذاخورى نشسته اند، و آن عبارت است از پنج نفر به اضافه هيئت اجتماعى.

ولى از نظر حقوقى كه غالباً با واقعيت هاى عرفى سر و كار دارد «جامعه انساين» خواه به صورت كوچك مانند «ايل» و «قبيله» و يا به صورت بزرگ مانند «ملّت يك كشور» يا «پيروان يك دين»، از يك واقعيت عقلايى و عرفى برخوردار است و براى خود تكاليف و وظايفى دارد، غير از وظايف فردى. و تمام ملل متمدن، جامعه را از اين ديدگاه به رسميت شناخته اند.

آن گاه كه اسلام از ديده حقوقى، به فرد و جامعه مى نگرد، هر دو را در موقف