زيسته و تفكر او را متعين ساخته است.

2. فهم متنى يا روان شناختى ذهنيت خاص يا نبوغ خلاق مؤلف.

اين دو محور، وامدار بودن «شلاير ماخر» به متفكران رمانتيك را نشان مى دهد. آن ها استدلال مى كرده اند: «شيوه تعبير هر فرد، هر چند كه يگانه و بى همتا باشد ضرورتاً روحيه يا احساس فرهنگى وسيع ترى را منعكس مى سازد، يك تفسير صحيح نه تنها محتاج فهم بافت فرهنگى و تاريخى خاص مولف است بلكه به دريافت ذهنيت ويژه ى او نيز نياز دارد».[1]

امّا «ويهلم ديلتاى» در صدد بود كه هرمنوتيك را به عنوان مبنايى براى علوم انسانى قرار دهد.

هرمنوتيك ديلتاى به نحو آشكارى بر تمايز بين روش هاى علوم انسانى با روش هاى علوم طبيعى تكيه مى كند. روش ويژه علوم انسانى فهميدن است در حال يكه روش مخصوص به علوم طبيعى روش تبيين است. دانشمند طبيعى حوادث را به كمك استخدام قوانين كلى تبيين مى كند در حالى كه مورخ نه چنان قوانينى را كشف مى كند و نه به كار مى گيرد، بلكه در پى فهم عاملان حوادث است و مى كوشد تا از طريق كشف نيات و اهداف و آرزوها و نيز منش و شخصيت و خصايص آنان به فهم افعال شان نايل ايد، تا آن جا كه هرمنوتيك ديلتاى بر مسأله فهم به عنوان عملى تمايز بخش كه مستلزم شناخت تصور گذشته اشخاص است تكيه مى كند. مى توان