دست آفرينش اين حس را در طبيعت انسان گذارده است و براى شكوفايى اين حس، استعداد خواندن و نوشتن به او داده است. انسان از طريق بيان، ما فى الضمير خود را به ديگران مى رساند، و افكارى كه در سطح ذهن او نقش مى بندد، به ديگران منتقل مى كند چنان كه به وسيله نوشتن و يك رشته علائم و خطوط، نيز اين كار را انجام مى دهد و به افكار و آثار خود، ثبات و دوام مى بخشد و آن را از محو و نابودى رها مى سازد.

قرآن مجيد به اين دو نعمت بزرگ اشاره مى كند و مى فرمايد: (... خلق الانسان * علّمه البيان...).[1]

و در سوره علق آيه هاى 4 و 5 مى فرمايد: (علّم بالقلم * علّم الانسان ما لم يعلم).

بيان و قلم مايه تلافى افكار، و انتقال و بقاى سرمايه هاى علمى و سرانجام مايه تكامل جامعه بشرى و حركت چرخ هاى تاريخ است و همه اين ها، پرتوى از حس كمال جويى انسان مى باشد.

ماركسيسم، عامل محرك تاريخ را شرايط اقتصادى و تكامل ابزار توليد مى داند و معتقد است كه با تكامل ابزار توليد، روابط توليد كه همان شيوه مالكيت انسان بر ابزار توليد است، دگرگون مى گردد و روابط توليد جديدى جايگزين مى شود، و تمام روبناهاى جامعه از قبيل ادبيات و هنر و فلسفه و اخلاق و آداب،