است، خدا خودش مى داند كه بعداً با آن ها چه بكند. كه البته اين خودش يك نوع نويد رحمت است.[1]

از خداى عادل و حكيم فرسنگ ها به دور است كه ناتوانان و مستضعفان و كوتاه خردان غير مقصّر را به چوب عذاب برگيرد:

(يا معشر الجنّ و الانس ألم يأتكم رسل منكم يقصّون عليكم آيات يو ينذرونكم لقاء يومكم هذا قالوا شهدنا على أنفسنا و غرّتهم الحياة الدنيا و شهدوا على أنفسهم انّهم كانوا كافرين * ذلك ان لم يكن ربّك مهلك القرى بظلم و أهلها غافلون).[2]

«اى گروه جنّ و انس! آيا رسولانى از شما به سوى شما نيامدندن كه آيات مرا برايتان بازگو مى گردند و شما را از ملاقات چنين روزى بيم مى دادند؟! آن ها مى گويند: «بر ضد خودمان گواه مى دهيم»، و زندگى 0 پر زرق و برق) دنيا آن ها را فريب داد، و به زيان خود گواهى مى دهند كه كافر بودند. اين به خاطر آن است كه پروردگارت هيچ گاه (مردم) شهرها و آبادى ها را به خاطر ستم هايشان در حال غفلت و بى خبرى هلاك نمى كند. (بلكه قبلا رسولانى براى آن ها مى فرستد)».

پژوهشگر مباحث عقيدتى و كلامى كه به نتيجه اى خلاف واقع و ناصواب مى رسد، نظير فقيهى است كه در مباحث فقهى و فروعات دينى پس از تحقيق و فحص كافى به فتوايى خلاف واقع و اشتباه نايل مى گردد. آيا چنين فقيهى مستحق عقوبت الهى است؟ هرگز! نه تنها فقيهى كه با تمام توان خود تلاش كرده و به واقع