«پس بندگان مرا بشارت ده، همان كسانى كه سخنان را مى شنوند و از نيكوترين آن ها پيروى مى كنند، آنان كسانى هستند كه خدا هدايت شان كرده و آن ها خردمندانند».

از سوى ديگر، خداوند بهترين سخن را «قرآن» معرفى مى كند:

(اللهُ نزّل أحسن الحديث كتاباً متشابهاً مثانى... ذلك هدى الله يهدى به من يشاء).[1]

«خداوند «بهترين سخن» را نازل كرده، كتابى كه آياتش (در لطف و زيبايى و عمق و محتوا) همانند يكديگر است... اين هدايت الهى است كه هر كس را بخواهد با آن راهنمايى كند».

با ضميمه نمودن دو آيه فوق به يكديگر، به اين نتيجه مى رسيم كه خردمند كسى است كه قرآن را به عنوان بهترين سخن برگزيند و بپذيرد. طبيعى است كه چنين فردى، خود نيز داراى «بهترين سخن» است:

(و من احسن قولا ممّن دعا الى الله و عمل صالحاً و قال انّنى من المسلمين).[2]

«چه كسى خوش گفتارتر است از آن كس كه دعوت به سوى خدا مى كند و عمل صالح انجام مى دهد و مى گويد من از مسلمانانم؟».

بنابراين از نظر قرآن، خردمند و فرهيخته كسى است كه نه اهز روى تقليد و گمان، بلكه از سر تحقيق و پژوهش به بهترين سخن و آيين دست يابد و آن را سرمشق زندگى خود قرار دهد.