اوّل: آن كه مسلمانان نمى توانند مدعى شوند كه تمام وحى الهى را در قرآن در اختيار دارند به گونه اى كه تلقى شود همه حقيقتى كه خداوند مى خواهد آشكار سازد در قرآن به طور كامل بيان شده است، زيرا از نظر كلامى مى توان گفت هيچ ابزارى خلق نشده است كه بتواند همه بى نهايت را شامل شود و در برگيرد.

دوم: مسلمانان نمى توانند مدعى شوند قرآن كلام نهايى خداوند است گويى هيچ معيار ديگرى براى حقيقت الهى خارج از آن وجود ندارد. اين گفته بدان معناست كه قرآن كلام خداوند است امّا نه به اين معنا كه هيچ چيز ديگر كلام او نيست.

سوم: آن كه مسلمانان نمى توانند مدعى شوند قرآن بهترين ممكن است به اين معنى كه خداوند نمى توانست خداوندى خويش را از طريق ديگرى غير از قرآن و در زمان هاى ديگر آشكار سازد. اگر مسلمانان بر اين عقيده باشند كه وحى الهى كه در قرآن آمده در بر گيرنده تمام حقيقت خداوند است و امكان وحى هاى ديگر را مردود شمارند اين اعتقاد با جهان بينى قرآنى كه مى گويد خداوند از طريق پيامبرانش به ما شرايع و راه هاى مختلف رفتارى را اعطا كرده است تا ما را ترغيب كند كه در خوبى ها از يكديگر پيشى بگيريم، همخوانى ندارد. (مائده 51).