دارد كه «الله» تنها خداى كسانى كه از تعاليم دين نهادينه شده محمد(صلى الله عليه وآله)تبعيت مى كنند نيست بلكه خداوند همه جهانيان است (فاتحة الكتاب، آيه 1). اگر الله فقط خداوند مسلمانان يا امتى ديگر نيست بلكه خداوند همه انسان هاست، اين بدين معنى است كه فيض و رحمت الهى محدود به يك جامعه خاص نيست، بلكه شامل همه موجودات مخلوق خداوند بدون هيچ محدوديتى مى شود... اين بدان معنى خواهد بود كه اسلام به عنوان دين نهادينه شده حضرت محمد تنها دينى نيست كه خداوند در آن تجلى يافته...».

اين استدلال از شگفت ترين استدلال هاست، زيرا شكى نيست كه خدايى كه قرآن معرفى مى كند، خداى جهانيان اس تو اصولا اساس توحيد را ربوبيت جهانى او تشكيل مى دهد. بنابراين او نسبت به همه بندگان خود، رؤوف و مهربان است و راه هدايت را به همگان ارائه مى كند، و خود را در تمام مكان ها و زمان ها به جهانيان معرفى نموده، و تكاليفى از آنان خواسته است.

در اين مطلب سخنى نيست، ولى سخن در جاى ديگر است. خدا در هر زمانى از طريق پيامبر آن زمان، خويش را معرفى كرده و راه را نشان داده است، ولى پس از آمدن پيامبر ديگر، همان خداى جهانيان تمام بشر را به آيين بعدى دعوت كرده و براى سعادت راه دوم را نشان داده است. آن گاه كه خاتم پيامبران آمد، رحمت عمومى خدا و ربوبيت جهانى او سبب شد كه به همه جهانيان، راه هدايت را معرفى كند. بنابراين مقتضاى ربوبيت خدا و عبوديت و بندگى بشر اين است كه تسليم فرمان او شود، نه اين كه با وجود آيين ناسخ، از منسوخ پيروى نمايد.

اگر آيين اسلام، آيين قومى بود، در اين صورت، با ربوبيت جهانى خدا