هرگاه رستگارى فقط از آن آخرين آيين ها باشد لازمه آن اين است كه اكثريت مردم جهان در روز رستاخيز معاقب و معذب بوده، و از رحمت الهى دور باشند در حالى كه رحمت حق گسترده تر از آن است كه اين همه انسان ها را در آتش دوزخ بسوزاند.

هرگاه آيين خاتم (كه گروه مستدل آن را بسان آيين هاى پيشين، مايه ى رستگارى مى دانند و بسان اديان پيشين بر اندام آن جامه حق مى پوشانند)، بر اين مطب تصريح كند چگونه مى شود از يك كتاب هدايت گر، بخشى از آن را گرفت و بخشى ديگر را به دست فراموشى سپرد، قرآن به روشنى مى گويد، هر چه هم پيامبر سعى و كوشش كند اكثريت مردم به او ايمان نخواهند آورد: (... و ما أكثر الناس ولو حرصت بمؤمنين) (يوسف / 103) و تكليف كافر و مؤمن معاند روشن است.

يا بايد جامه حق را از اندام اين آيين خلع كرد و يا آن كه در برابر آن تسليم شد.

ولى حقيقت اين است كه خود قرآن پاسخ اين پرسش را به نحو روشنى داده است زيرا عذاب از آن كافران مقصر است كه در عين دسترسى به حقيقت، تسليم هوا و هوس شده و از پيروى فرمان هاى خدا سرباز زده اند، و اما انسان هاى قاصر كه به عللى احتمال وجود دين حقى ديگر، در ذهن آن ها نقش نمى بندد و يا در صورت نقش بستن هيچ نوع وسيله براى تحقيق ندارند، مسلماً اين گروه از عذاب الهى مستثنى هستند.

در قرآن و روايات موضوعى به نام «مستضعف»[1] هست كه محققان اسلامى