گندم گون، خوش قامت، خوشرو، نيكواندام، جوان و داراى هيبت و جلالت وارد شد. چون چشم پدرم به او افتاد، از جا برخاست وچند گام به استقبال او رفت. به ياد نداشتم پدرم نسبت به كسى از بنى هاشم يا فرماندهان سپاه چنين احترامى ابراز كرده باشد. پدرم دست در گردن او انداخت و صورت و سينه او را بوسيد و دست او را گرفت و بر جاى نماز خود كه در آن جا نشسته بود، نشانيد، و خود، رو به روى او نشست و با او به صحبت پرداخت، و در ضمن صحبت، به او «فدايت شوم» مى گفت. من از آن چه مى ديدم در شگفت بودم. ناگاه دربانى آمد و گفت «موفق» عباسى (برادر خليفه) آمده است و مى خواهد وارد شود. معمول اين بود كه هرگاه «موفق» مى آمد، پيش از او دربانان و نيز فرماندهان ويژه سپاه او مى آمدند و در فاصله درِ ورودى قصر تا مجلس پدرم در دو صف مى ايستادند و به همين حال مى ماندند و «موفق» از ميان آن ها عبور مى كرد.

بارى، پدرم پيوسته متوجه «ابومحمد» (امام عسكرى(عليه السلام)) بود و با او گفتوگو مى كرد تا آن گاه كه چشمش به غلامان مخصوص «موفق» افتاد، در اين موقع به او گفت: فدايت شوم اگر مايليد تشريف ببريد و به دربانان خود دستور داد او را از پشت صف ببرند تا «موفق» او را نبيند. ابومحمد برخاست و پدرم نيز برخاست ودست در گردن او انداخت و با او خداحافظى كرد و او بيرون رفت.

من به دربانان وغلامان پدرم گفتم: وه! اين چه كسى بود كه او را در حضور پدرم به كنيه ياد كرديد و پدرم نيز با او چنين رفتار كرد؟!.

گفتند: او يكى از علويان است كه به او «حسن بن على(عليهما السلام) مى گويند و به «ابن الرضا» معروف است. تعجب من بيش تر شد وآن روز همه اش در فكر او و رفتار پدرم با او بودم تا شب شد. عادت پدرم اين بود كه پس از نماز عشاء مى نشست و گزارش ها و امورى را كه لازم بود به اطلاع خليفه برساند، بررسى مى كرد. وقتى نماز خواند و نشست، من آمدم و