ايجاب مى كرد تا پيوند شيعيان را با حوزه امامت از يك سو، و ارتباط آنان را با همديگر از سوى ديگر برقرار سازد و از اين رهگذر، آنان را از نظر دينى و سياسى رهبرى و سازماندهى كند.

اين نياز، از زمان امام نهم احساس مى شد و چنان كه در سيره آن حضرت و امام دهم توضيح داديم، شبكه ارتباطى وكالت و نصب نمايندگان در مناطق گوناگون، به منظور برقرارى چنين سيستمى، از آن زمان به مورد اجرا گذاشته مى شد.

اين برنامه در زمان امام عسكرى(عليه السلام) نيز تعقيب گرديد. آن حضرت نمايندگانى از ميان چهره هاى درخشان و شخصيت هاى برجسته شيعيان، برگزيده، در مناطق متعدد منصوب كرده و با آنان در ارتباط بود و از اين طريق پيروان تشيع را در همه مناطق زير نظر داشت. از ميان اين نمايندگان، مى توان از «ابراهيم بن عبده»، نماينده امام در «نيشابور»، ياد كرد. امام طى نامه مفصلى خطاب به «اسحاق بن اسماعيل» و شيعيان نيشابور، پس از توضيح نقش امامت در هدايت امت اسلامى، تشريح ضرورت و اهميت پيروى از امامان و هشدار از سرپيچى از فرمان امام نوشت:

«...اى اسحاق! تو فرستاده من نزد ابراهيم بن عبده هستى تا وى به آن چه من در نامه اى كه توسط محمد موسى نيشابورى فرستاده ام، عمل كند. تو و همه كسانى كه در شهر تو هستند موظفيد بر اساس نامه مزبور عمل كنيد.

ابراهيم بن عبده اين نامه مرا براى همه بخواند تا جاى سؤال و ابهامى باقى نماند... درود و رحمت فراوان خدا بر ابراهيم بن عبده و بر تو و همه پيروان ما باد!، همه كسانى كه از پيروان من و از مردم شهر تو هستند و اين نامه را بخوانند و كسانى كه در آن ناحيه از حق منحرف نشده اند، بايد حقوق مالى ما را به ابراهيم بن عبده بپردازند و او نيز بايد آن را به