حسين(عليهما السلام)نقل كرده بود «هزار» تازيانه زد و دست از او برنداشت تا آن كه شهادت دادند او از اهل سنت است![1]

5. او به شعراى مزدور و خودفروخته اى همچون «مروان بن ابى الجنوب» مبالغ هنگفتى صله مى داد تا درباره مشروعيت حكومت بنى عباس و هجو بنى هاشم شعر بسرايند .[2]

6. او زمانى كه به ايجاد ارتشى نوين موسوم به «شاكريه» دست زد، افرادى را از مناطقى كه در بينش ضد علوى مشهور بودند، بهويژه از سوريه، الجزيره، جبل، حجاز، و عنبا استخدام كرد.[3]

7. او به حاكم مصر دستور داد تا طالبيان را به عراق تبعيد كند، حاكم مصر نيز چنين كرد. آن گاه در سال 236 آنان را به مدينه منتقل كرد.[4]

8. او شيعيان را از دستگاه دولت اخراج مى كرد و موقعيت آنان را در اذهان عمومى خدشه دار مى ساخت. به عنوان نمونه، مى توان از بركنارى «اسحاق بن ابراهيم» ياد كرد كه متوكل او را به جرم شيعه بودن از حكمرانى «سامرّاء» و «سيروان» در استان «جبل» بركنار كرد. افراد ديگرى نيز به همين علت موقعيت هاى خود را از دست دادند.[5]

متوكل با اِعمال اين شيوه ها، از بروز هرگونه حركتى از ناحيه شيعيان برضد رژيم خود جلوگيرى كرد، لكن موفق نشد فعاليت هاى پنهانى آنان را خاتمه بخشد و چنان كه قبلاً گفتيم، گزارش هاى تاريخى، حاكى از آن است كه امام هادى(عليه السلام)ارتباط هاى خود را با پيروانش در نهان ادامه مى داد.