شايد تصور شود كه توجيه تمام اعمال و رفتار فردى مثل هارون، با منطق دين، كار دشوارى است، ولى او با استخدام و خريدن تنى چند از قضات و فقهاى مزدور و دنياپرست آن روز، راه را براى توجيه اعمال خود، كاملاً هموار كرده بود.

شوراى قضائى!

يكى از نمونه هاى بارز فريب كارى و تظاهر هارون به دين دارى، جريان شهادت و قتل «يحيى بن عبدالله» است.

«يحيى بن عبدالله» نواده امام حسن، يكى از بزرگان خاندان هاشمى و چهره ممتاز و برجسته اى به شمار مى رفت و از ياران خـاص امـام صادق(عليه السلام) و مورد توجه آن حضرت بود.[1]

يحيى در جريان قيام «حسين شهيد فخّ» برضد حكومت ستم گر عباسى، در سپاه او شركت داشت و از سرداران بزرگ سپاه او محسوب مى شد. او پس از شكست و شهادت حسين، با گروهى به «ديلم» رفت و در آن جا به فعاليت پرداخت. مردم آن منطقه به او پيوستند و نيروى قابل توجهى تشكيل دادند.

هارون «فضل بن يحيى برمكى» را با سپاهى به ديلم فرستاد. فضل پس از ورود به ديلم، به دستور هارون باب مراسله (و نامه نگارى) را با يحيى باز كرده،