سختگيرى فوق العاده نسبت به علويان

طرز رفتار مهدى از جهات مختلف با پدرش منصور فرق داشت، ولى روش اين دو، از يك جهت مثل هم بود و آن سخت گيرى فوق العاده نسبت به «علويان» بود. مهدى نيـز مثل منصور از هرگونه سخت گيرى و فشار نسبت به بنى هاشم فروگذارى نمى كرد و حتى گاهى بيش از منصور خشونت نشان مى داد. مهدى كه فرزندان على(عليه السلام) را براى حكومت خود خطرناك مى دانست، همواره در صدد كوبيدن هر جنبشى بود كه از طرف آنان رهبرى مى شد. او با گرايش به سوى تشيع و هم كارى با رهبران علوى به شدت مبارزه مى كرد.

مورخان مى نويسند: «قاسـم بـن مجاشـع تميمـى» هنگام مرگ خود وصيت نامه اى نوشت و براى امضاى مهدى نزد وى فرستاد. مهدى مشغول خواندن وصيت نامه شد، ولى همين كه به جمله اى رسيد كه قاسم ضمن بيان عقايد اسلامى خود، پس از اقرار به يگانگى خدا و نبوت پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله)، على(عليه السلام) را به عنوان امام و جانشين پيامبر(صلى الله عليه وآله)معرفى كرده بود، وصيت نامه را به زمين پرت نمود و آن را تا آخر نخواند![1]

تحريم شراب در قرآن

نمونـه ديگر از مخالفت شديد مهـدى با مظاهر تشـيع، گفتوگويى است كه بين او و امام كاظم(عليه السلام) در مدينه رخ داد. در يكى از سال ها مهدى وارد مدينه شد و پس از زيارت قبر پيامبر(صلى الله عليه وآله) با امام كاظم(عليه السلام) ملاقات كرد و براى آن كه به گمان خود از نظر علمى آن حضرت را آزمايش كند! بحث حرمت «خَمْر» (شراب) در قرآن را پيش كشيد و اين پرسش و پاسخ بين او و امام صورت گرفت:

ـ آيا شراب در قرآن مجيد تحريم شده است؟ آن گاه اضافه كرد: مردم اغلب مى دانند كه در قرآن از خوردن شراب نهى شده، ولى نمى دانند كه معناى اين