حيات بود، احاديث پيامبر و حقايقى را كه از آن حضرت در أبواب مختلف آموخته بود، گرد آورده بود. با ممنوعيت نقل حديث، اين ميراث گرانبها متروك مى ماند.

از طرف ديگر اگر اين احاديث پخش و منتشر مى شد، در ميان آن ها احاديثى بود كه حقانيت على(عليه السلام) را به اثبات مى رساند. پس بهتر اين بود كه كلاً از نقل و ضبط و كتابت حديث جلوگيرى شود!

اجازه نشر اسرائيليات

عجيب است كه در همان زمان كه به شدت از نقل حديث نبوى جلوگيرى مى شد، راه را براى نقل و نشر اسرائيليات باز گذاشتند. كعب الأحبار يهودى الأصل، در همان زمان به نقل اسرائيليات مى پرداخت. اسناد و شواهد تاريخى نشان مى دهد كه نخستين بار در عصر حكومت خليفه دوم بود كه راه نفوذ اسرائيليات در ميان امت اسلامى باز شد و راويان اسرائيليات، عرصه را براى فعاليت، مناسب يافتند و دست به نشر داستان ها و روايات تورات زدند و اين ها معلول سياست خليفه و سابقه گرايش شخصى او به اسرائيليات ـ حتّى در زمان پيامبر ـ بود.[1]

كعب الأحبار در سال هيجده هجرى در زمان خلافت عمر بن خطابمسلمان شد و از يمن به مدينه رفت.[2] او از بزرگان علماى اهل كتاب بود[3] و پس از مسلمانى، باز هم به تعاليم يهود پايبند بود و آن ها را ترويج مى كرد. او پس از ورود به مدينه، مورد توجه خليفه قرار گرفت. خليفه به روايات او گوش مى كرد و به مسلمانان نيز در اين باره آزادى عمل مى داد.