3. احتمال اشتباه شدن حديث با آيات قرآن. در لابلاى سخنان خليفه، گاهى به تأكيد او در مورد خالص نگه داشتن قرآن از حديث بر مى خوريم، او گاهى مى گفت: قرآن را جدا كنيد و از رسول خدا كمتر روايت نقل كنيد[1] و گاهى مى گفت: كتاب خدا را بنويسيد، كتاب خدا را خالص نگه داريد، آيا غير از كتاب خدا، كتاب ديگرى مى خواهيد داشته باشيد؟، آن را خالص نگه داريد و با چيزى آلوده نكنيد.[2]

برخى از دانشمندان معاصر، اين مطلب را به خليفه اول نيز نسبت داده اند و ادعا كرده اند كه ابوبكر گفت: علت جلوگيرى از نقل احاديث پيامبر اين است كه احاديث با آيات قرآن آميخته نشود.[3]

اين عذر به قدرى بى اساس است كه احتياج به پاسخ ندارد، زيرا روزى كه پيامبر اسلام بدرود حيات گفت، تمام آيات و سوره هاى قرآن مضبوط و معين شده بود و نويسندگان وحى و قاريان قرآن با حافظه هاى قوىّ خود تمام آيات قرآن را حفظ كرده بودند و آيات و سوره هاى قرآن چنان معين و مشخص شده بود كه امكان نداشت با هيچ سخن و نوشته اى آميخته شود. به علاوه، قرآن مجيداز نظر فصاحت، بلاغت، روانى و سلاست، جذابيت، و تركيب و جمله بندى طورى است كه هيچ كلام و نوشته اى با آن مشتبه نمى شود و هيچ كلامى گرچه از نظر فصاحت به عالى ترين درجه برسد، قابل اشتباه با قرآن نيست. گواه اين معنا اين است كه ـ چنان كه خواهد آمد ـ در زمان منصور عباسى كه نقل و كتابت حديث مجاز شد و رواج پيدا كرد، هيچ نمونه اى از اشتباه يك حديث با يك آيه قرآن ضبط نشده است. هم چنين در زمان ما سخنان على(عليه السلام) در نهج البلاغه و خطبه هاى خود پيامبر، از نظر فصاحت و سلاست و شيرينى در اوج فصاحت و بلاغت قرار دارد، ولى هرگز قابل اشتباه با قرآن نيست و آياتى كه اميرمؤمنان(عليه السلام)