قرار داده اى... خدايا، تو در هر زمان، دين خود را بهوسيله امامى تأييد فرموده اى كه او را براى بندگانت رهبر و پرچمدار، و در گيتى مشعل هدايت قرار داده اى، پس از آن كه او را با ارتباط غيبى، با خود مرتبط ساخته اى . او را وسيله خشنودى خود قرار داده و پيروى از او را واجب كرده اى و از نافرمانى او بيـم داده اى. به اطاعت از امر او و پذيرش نهى او دستور داده اى و مقرر داشته اى كه هيچ كس از او سبقت نگيرد و هيچ كس از پيروى او پس نماند...».

حضرت در اين دعا نيز از نقش و موقعيت ويژه رهبران الهى و امامان از خاندان نبوت و امتيازهاى آنان سخن مى گويد، و اين، دقيقاً به معناى نفى مشروعيت حكومت زمام داران وقت بود.

4. برخورد و مبارزه با علماى دربارى

يكى از شورانگيزترين بخش هاى زندگى امامان، برخورد و مبارزه آنان با سررشته داران ناشايست فكر و فرهنگ در جامعه اسلامى عصر خويش يعنى فقهاء، محدثان، مفسـران، قُرّاء و قُضـات دربارى است. اينـان كسانى بودنـد كه فكر و ذهـن مردم را به سود قدرت هاى جور، جهت مى دادند و آنان را با وضعى كه خُلفاى بنى اميه و بنى عباس مى خواستند در جامعـه حاكم باشـد، عادت مى دادند و نسبت به آن وضع، مطيـع و تسليم مى ساختند و زمينه فكرى و ذهنى را براى پذيرش حكومت آنان فراهم مى كردند.

نمونه اين گونه برخورد در زندگانى سياسى امام چهارم، برخورد شديد آن حضرت با «محمد بن مسلم زهرى» (124. 58 ق) محدث دربارى است.

زُهْرى كيست؟

زهرى يكى از تابعان و فقيهان آن عصر و از محدثان بزرگ مدينه بود و علم