در قالب دعا بود. مى دانيم كه دعا پيوندى است معنوى ميان انسان و پروردگار كه اثر تربيتى و سازندگى مهمى دارد، از اين نظر دعا از نظر اسلام جايگاه خاصى دارد و اگر دعاهاى رسيده از پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) و امامان معصوم يك جا گردآورى شود، مجموعه بزرگى خواهد شد. اين دعاها مكتب تربيتى بزرگى است كه در سازندگى و رشد روحى انسان ها نقش مهمى دارد.

صحيفه سجّاديّهاز آن جا كه در زمان امام چهارم شرائط اختناق آميزى حكم فرما بود، امام; بسيارى از اهداف و مقاصد خود را در قالب دعا و مناجات بيان مى كرد. مجموع دعاهاى امام سجاد به نام «صحيفه سجاديه» معروف است كه پس از قرآن مجيد و نهج البلاغه، بزرگ ترين و مهم ترين گنجينه گرانبهاى حقايـق و معـارف الهى به شمار مى رود، به طورى كه از ادوار پيشين از طرف دانشمنـدان برجسته ما «اُخْتُ القـرآن»[1]، «انجيل اهل بيت(عليهم السلام)» و «زبور آل محمد(صلى الله عليه وآله)» لقب گرفته است.[2]

صحيفه سجاديه تنها شامل راز ونياز با خدا و بيان حاجت در پيشگاه وى نيست، بلكه درياى بى كرانى از علوم و معارف اسلامى است كه طى آن مسائل عقيدتى، فرهنگى، اجتماعى، سياسى و پاره اى از قوانين طبيعى و احكام شرعى در قالب دعا مطرح شده است.

در سال 1353هـ. ق مرجع فقيد، مرحوم آيت الله العظمى نجفى مرعشى(قدس سره) ، نسخه اى از صحيفه سجاديه را براى علامه معاصر مؤلف تفسير طنطاوى (مفتى اسكندريه) به «قاهره» فرستاد. وى پس از تشكر از دريافت اين هديه گران بها و ستايش فراوان از آن، در پاسخ چنين نوشت: