شمشير عذاب اينك در دست من است!...».

مـردم حجاج را از پاى منبـر سنگ باران كردند. در اين هنگام عمامـه را از سرش بر داشت و روى زانو گذاشت. مأموران وى بى درنگ به جان مردم افتادند. مردم كه وضع را چنين ديدند، به بيرون مسجد هجوم بردند، امّا هركس گام از در مسجد بيرون گذاشت، سر از بدنش جدا شد بدين ترتيب فرارى ها را مجبور به بازگشت به درون مسجد كردند و در آن جا آن ها را كشتند به طورى كه جوى خون تا درب مسجد و بازار سرازير گرديد![1]

بدين ترتيب حجاج در سراسر عراق حكومت وحشت برقرار ساخت، و بسيارى از بزرگان و مردمان پارسا و بى گناه را كشت. او چنان ترسى در دل ها افكند كه نه تنها عراق، بلكه سراسر خوزستان و شرق را فرا گرفت.

موج كشتار و اختناق

«مسعودى»، مورخ مشهور مى نويسد: حجاج بيست سال فرمانروايى كرد و تعداد كسانى كه در اين مدت با شمشير دژخيمان وى يا زير شكنجه جان سپردند، صد و بيست هزار نفر بود! و تازه اين عده غير از كسانى بودند كه ضمن جنگ با حجاج به دست نيروهاى او كشته شدند.

هنگام مرگ حجاج، در زندان وحشتناك وى (كه از شنيدن نام آن لـرزه بـر انـدام ها مى افتاد) پنجاه هزار مرد، و سى هزار زن زندانى بودند كه شانزده هزار نفر آن ها عريان و بى لباس بودند! و زندانيان در آن زندان بى سقف، از سرما و گرما و باران مصون نبودند!

حجاج زنان و مردان را يك جا زندانى مى كرد و زندان هاى وى بدون
سقف بود، از اين رو زندانيان از گرماى تابستان و سرما و باران زمستان در امان نبودند.[2]