حجاج خطبه اى در كوفه ايراد كرد و طى آن، از زائران قبر پيامبر در مدينه ياد كرد و آن ها را نكوهش كرد و گفت: مرگشان باد، دور يك مشت چوب (منبر) و استخوان پوسيده طواف مى كنند!، چرا دور قصر اميرالمؤمنين عبدالملك طواف نمى كنند!، آيا نمى دانند كه جانشين انسان بهتر از فرستاده اوست؟![1]

حجاج در عراق

پس از آن كه حجاج مكه و مدينه را مطيع ساخت، عبدالملك دانست آن كه مى تواند عراقيان را سر جاى خود بنشاند، حجاج است، لذا در سال هفتاد و پنجم هجرى حكومت عراق (كوفه و بصره) را به وى سپرد. حجاج چون به «كوفه» در آمد، همچون حاكمى كه از سوى خليفه آمده باشد رفتار نكرد، بلكه سر و صورت خود را پوشاند و به طور ناشناس به مسجد وارد شد، صف مردم را شكافت و برفراز منبر نشست و مدتى دراز خاموش ماند. زمزمه در گرفت كه اين كيست؟ يكى گفت: او را سنگ سار كنيم. گفتند: نه، صبر كن ببينيم چه مى گويد؟

همين كه سكوت همه جا را فرا گرفت، حجاج روى خود را گشود و چنين آغاز سخن كرد:

«مـردم كـوفـه! سرهـايى را مى بينم كـه چون ميـوه رسيده، موقع چيدن آن ها فرا رسيده است و بايد از تن جدا گردد و اين كار به دست من انجام مى گيرد، و خون هايى را مى بينم كه ميان عمامه ها و ريش ها مى درخشد...».

آن گاه سخنان تهديدآميز خود را ادامه داد و چنان مردم را ترساند كه بى اختيار سنگ ريزه از دست مردى كه مى خواست او را سنگ سار كند، بر زمين ريخت![2]