هان! به پا خيزيد و دست به قبضه شمشير ببريد! چه آن كه خشم خدا را برانگيخته ايد و مادام كه رضاى خدا را به دست نياورده ايد، نبايد به ميان زنان و فرزندان خود بازگرديد. خدا از شما راضى نخواهد بود مگر آن كه انتقام خون فرزند پيامبر را بگيريد.

از مرگ نترسيد! به خدا سوگند هركس از مرگ بترسد محكوم به شكست و ذلت است. بايـد مثل بنى اسرائيـل باشيد كه موسى(عليه السلام) بـه آنان فرمود: شما با گوساله پرستى، به خود ظلم كرديد، اينك در پيشگاه آفريدگار خود توبه نماييد و خود را بكشيد...».[1]

به دنبال اين اجتماع، سليمان بن صرد، جريان را به «سعد بن حذيفة بن يمان» و شيعيان ديگر «مدائن» نوشت و از آنان يارى خواست. آنان نيز دعوت سليمان را پذيرفتند همچنين سليمان به «مُثَنّى بن مخرمه عبدى» و شيعيان ديگر «بصره» نامه نوشت و آن ها نيز پاسخ مساعد دادند.

انگيزه توّابين

توابين معتقد بودند كه مسئول قتل حسين(عليه السلام) در درجه اول حكومت بنى اميه است نه افراد، و لذا به منظور خونخواهى به سوى شام حركت كردند و گفتند پس از انتقام از بنى اميه، به سراغ جنايتكاران كوفه مى رويم.

همان طور كه ملاحظه شد، انگيزه اين جنبش، احساس ندامت از گناه، و شوق به جبران خطا بود. در لابلاى سخنان و نامه ها و خطبه هاى توابين، احساس عميق پشيمانى، و شور و شوق سوزان به شستشوى گناه، موج مى زند و هركس مرورى درآن ها بكند اين موضوع را به خوبى لمس مى كند. همين انگيزه بود كه قيام توابين را در ارزيابى ظاهرى به صورت يك قيام انتحارآميز جلوه گر ساخته بود. توابين فقط در صدد گرفتن انتقام، و جبران لغزش و گناه خود بودند و جز