انجام داده اند و افتخار شهادت را به دست آورده اند، جز اين كه خدا را بر اين توفيق شكر و سپاس گوييم چه كارى از ما شايسته است؟[1]

خطبه حضرت زينب (عليها السلام) در كوفه

اين جا كوفه است، كوفه با دمشق خيلى فرق دارد، كوفه شهرى است كه تا بيست سال پيش مركز حكومت على(عليه السلام) بود. اين جا مركز شيعيان بود. مردم اين جا ـ كه بخشى از عراقيانند ـ طالب حكومت عدل اسلامى و خواهان آزادى از چنگ ستمگران و هواخواه اهل بيتند، اما حاضر نيستند بهاى (دستيابى به) چنين نعمتى را بپردازند! اينان، هم زندگى مادى و ثروت و رياست مى خواهند، و هم آزادى از يوغ ستمگران، اما اگر فشارى بـر آنان وارد شود، يـا منافعشان را در خطر ببينند، دست از همـه آرمان هاى خـود مى كشند! اينان شخصيتى دو گونه دارند، گرفتار نوعى تضاد درونى هستند، از يك سو پسر پيغمبر را با شور و حرارت دعوت مى كنند، و از سوى ديگر چون فشار برآنان وارد مى شود، نه تنها وعده خـود را فراموش مى كنند، بلكه كمر بـه قتـل او مى بندند، پس بايد اينان را بيدار كرد، بايد متوجه خطاهايشان ساخت، بايد گفت كه با قتل حسين بن على(عليه السلام) چه جنايت بزرگى مرتكب شده اند.

اين وظيفه بيدارسازى، از ميان زنان بيش تر به عهده زينب است، زيرا زنانى كه در كوفه سن آنان از سى سال تجاوز مى كرد، زينب را بيست سال پيش در دوران حكومت على(عليه السلام) در اين شهر ديده بودند و حرمت او را در ديده على و حشمت وى را در چشم پدران و شوهران خويش مشاهده كرده بودند، زينب براى آنان چهره اى آشنا بود، اينك ديدن صحنه رقّت بار اسيرى زينب در خيل اسيران، خاطرات گذشته را زنده مى كرد. زينب از اين فرصت استفاده نمود، شروع كرد به صحبت كردن، مردم صداى آشنايى شنيدند، گويى على(عليه السلام) صحبت