به علاوه از نظر مادى ها در قيام هاى انفجارى، رهبران و شخصيت ها چندان نقشى ندارند، بلكه نقش «ماما» را در تولّد «نوزاد» به عهده دارند، و چون ظهور و بروز اين گونه قيام ها خارج از اختيار قهرمانان انقلاب است، فاقد هرنوع ارزش اخلاقى است در حالى كه نقش رهبرى امام حسين(عليه السلام) در قيام كربلا بر احدى پوشيده نيست.

نفوذ حزب اموى در مركز قدرت

از آن چه پيرامون نقش امر به معروف و نهى از منكر در قيام امام حسين(عليه السلام)گفتيم، روشن شد كه علت اصلى قيام آن حضرت انحراف حكومت اسلامى از مسير اصلى خود و به دنبال آن رواج بدعت ها، از بين رفتن سنت پيامبر، گسترش فساد و آلودگى و منكرات و اعمال ضد اسلامى در جامعه آن روز بوده است.

اينك براى توضيح بيش تر، يادآورى مى كنيم كه در آن زمان حكومت اسلامى و مقدرات مردم مسلمان به دست حزب ضد اسلامى و جاهلى بنى اميه افتاده بود. اين حزب پس از سال ها نبرد با پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله)در فتح مكه به ظاهر اسلام آورد، اما كفر و نفاق خود را مخفى كرد و پس از رحلت پيامبر با قيافه ظاهراً اسلامى به فعاليت زيرزمينى پرداخت و به تدريج در دستگاه حكومت اسلامى نفوذ كرده كارهاى كليدى را در دست گرفت، تا آن كه پس از شهادت اميرمؤمنان(عليه السلام) با قبضه حكومت توسط معاويه به اوج قدرت رسيد.

گرچه سران و صحنه گردانان اصلى اين حزب، مقاصد پليد خود را در جهت ضربت زدن به اسلام از داخل، و زنده كردن نظام جاهليت، پنهان مى ساختند، اما هم مطالعه اقدامات و كارهاى آنان اين معنا را به خوبى نشان مى داد، و هم گاهى در مجالسى كه گمان مى كردند صحبت هاى آن جا به بيرون درز نمى كند، پرده از روى مقاصد خود برمى داشتند، چنان كه ابوسفيان كه در رأس اين حزب قرار داشت، روزى كه عثمان (نخستين خليفه از دودمان بنى اميه) به حكومت رسيد و بنى اميه در خانه او اجتماع كردند و در را بستند، گفت: غير از شما كسى اين جا